Πάνε δεκαπέντε χρόνια από τότε που γεννήθηκα . Τότε κάποιος μου ψιθύρισε στο αυτί πως θα είμαι ελεύθερη . Πάνε περίπου δεκαπέντε ώρες από τότε που κατάλαβα ότι μου 'χε πει ψέματα . Δεν το θέλησε κι όμως το έκανε .  Εκείνοι όμως που πριν λίγες ώρες πούλησαν την ελευθέρια μου το έκαναν σκόπιμα . Όχι επειδή έχουν κάτι προσωπικό μαζί μου , αλλά επειδή μπροστά στη δική τους ματαιοδοξία δεν υπολογίζουν κανέναν και τίποτα .
Από τα δεκαπέντε μου χρόνια τουλάχιστον τα δέκα τα έχω περάσει πίσω από θρανία και βιβλία χωρίς όμως  να μάθω τίποτα ουσιαστικό . Μέχρι πέρυσι ... Μέχρι να διαβάσω αυτό το "πολύτιμο" κεφάλαιο ιστορίας που μιλούσε για τα ανθρώπινα δικαιώματα . Τότε συνειδητοποίησα που ζω , σε ποια χώρα ή μάλλον που θα έπρεπε να ζω πριν κάποιους αιώνες, ώστε να "γεύομαι" κάθε δικαίωμά μου. Έλλαδα μία χώρα που όπως πολλοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι "γέννησε" τον πολιτισμό . Μία χώρα που αν και πολλοί δεν το παραδέχονται ήταν φιλελεύθερη σε διάφορα θέματα . Μία χώρα από τις πρώτες που διάκριθηκαν στις επιστήμες, στις τέχνες, στις φιλοδοξίες και φυσικά στα μυαλά που γεννούσε και γεννά ! Μία από τις λίγες που αξίζει να ονομάζεται ευρωπαϊκή και να χαίρει σεβάσμου από όλες τις υπόλοιπες , καθώς όταν οι Έλληνες έχτιζαν τον Παρθενώνα και ρητόρευαν κάποιοι λάοι από τους λεγόμενους "πολιτισμένους" σφάγιαζαν κυριολεκτικά ό,τι υπήρχε μπροστά τους . Αύτη τη χώρα λοίπον προσπαθούσαν σε διαφορές περιόδους να την κατακτήσουν , τόσο για το φυσικό όσο και για τον πολιτιστικό της πλούτο . Πάρ'όλα αυτά, όσες φορές και αν "έπεφτε" άλλες τόσες "σηκονώταν" και αυτό επειδή είχε στο πλάι της άξιους πατριώτες, φιλέλληνες, αγωνιστές, συμμάχους ... Πάντοτε όμως ανάμεσα σε αυτό το σύνολο δινόταν η ευκαιρία να διακριθούν και τα ζιζάνια.... με κοινό φυσικά στόχο την κατάρρευση της όποιας εθνικής επιτυχίας και την ανάδειξη των ίδιων ....
Πέρασαν όμως τα χρόνια και ενώ όρθια πλέον και γερή στα πόδια της άρχισε κυριολεκτικά να ξαναγιεννιέται  μέσα από τις στάχτες τις, κάποιοι καλοθελητές ξεκίνησαν πάλι να γκρεμίζουν κατά κύριο λόγο εκ των έσω, έστω και το ελάχιστο θεμέλιο που δημιουργείτο . Αυτοί οι γνώστοι άγνωστοι έκαναν, κάνουν και θα κάνουν  πάντα ό,τι περνά από το χέρι τους έτσι ώστε να διακρίθουν , να μαζέψουν ό,τι προλάβουν, να πιουν  και την τελευταία (ελληνική) σταγόνα για να πάρουν αυτό που πάντα ήθελαν, ό,τι και αν ζητά ο καθένας τους χωρίς να τους απασχολούν οι συνέπεις τόσο γύρω τους όσο και για τους ίδιους .
Έτσι λοιπόν ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου, μιας μέρας που όσοι γνωρίζουν τι πάει να πει δουλεία και υποτάγη αντιλαμβάνονται την ιδιαιτερότητα της και την σημάσια της , αντιλήφθηκα ό,τι πριν ακόμα προλάβω να ξεκίνησω τα βήματά μου στον τόπο αυτό κάποιος τον πούλησε ... Έτσι!... χωρίς δισταγμούς,  χωρίς αναστολές, χωρίς ηθικά φράγματα... Κάποιος πούλησε μία χώρα, αφού πρώτα ο ίδιος, μαζί με εκείνους που προηγήθηκαν, την οδήγησαν στην καταστροφή, στην εξαθλίωση να ζητά για μια ακόμη σωτήρια δόση ! Μία δόση δεκάλεπτης ανακούφισης, μια δόση θανάτου, μια δόση που κάθε εθισμένος ζητά...Έτσι έμαθα λοιπόν ότι έπαψε η χώρα μου να ανήκει στο λαό της , ότι πρέπει να σταματήσω να ονειρεύομαι το μέλλον μου σε αυτήν αν θέλω να έχω ένα υπαρκτό μέλλον, ότι είμαι ένας άνθρωπος πλέον χώρις πατρίδα, χωρίς πιστεύω , χωρίς δικαιώματα και χωρίς ελευθερία .
Ίσως όλα αυτά ακούγονται κυνικά, δραματικά, υπερβολικά .. Εγώ όμως ξέρω ότι πνίγομαι , βλέποντας όπου και αν γυρλιζω το κεφάλι μου αδιέξοδα ... Ξέρω ότι με όποιον και αν μιλήσω που ζει σε αυτή τη παράλογη πραγματικότητα , θα αντιμετωπίσω βλέμματα θλιμμένα και σιωπηλά , θα αντιμετωπίσω καταρρακωμένους ψυχολογικά ανθρώπους , θα έρθω σε επάφη με άστοχα πλέον όνειρα , με καταδικασμένες προσωπικότητες , με.. , με.... ,με......
Αν και μικρή εχω ακούσει, έχω πει και εχώ "προσπεράσει" πολλά ψέματα , αυτό όμως που θα θυμάμαι πάντα θα είναι εκείνο που πρωτοάκουσα.. Πιστεύω ό,τι η ελευθερία κάποιου αφορά μόνο στο πνεύμα και στο μυαλό του, μα αν αυτός ο κάποιος δεν είναι ελεύθερος και ουσιαστικά , τότε τι νοήμα έχει ?
Το πνεύμα, η τέχνη, η επιστήμη ανθούν σε ειρηνικές και φιλελεύθερες περιόδους , αλλίως παρακμάζουν ... και εμείς βρισκόμαστε κοινωνικά και όχι μόνο σε "εμπόλεμη" κατάστση....
Είναι καίρος κάποιος να αναλάβει ... Αφού έπεσε το "όχυρο" , ό,τι έπεται είναι θέμα χρόνου ....                                                      

        Εχω βαρεθει να σκεφτομαι καθημερινα . Εχω βαρεθει να ειμαι εκει για τους αλλους και οταν τους χρειαζομαι να μην  αισθανομαι οτι ειναι εκει για εμενα . Δεν μπορω αλλο. Νιωθω πως κανεις δεν ειναι ποτε ευχαριστημενος με αυτα που εγω δινω . Και το θεμα ειναι οτι προσπαθω -οχι παντα αλλα τουλαχιστον προσπαθω- . Ειναι μερες που θελω να βαλω τα κλαμματα, αλλες που θελω να χτυπησω καποιον ή να του φωναξω, υπαρχουν ομως και μερες που απλως θελω να καθομαι ησυχη και να μην μιλαω σε κανεναν , να ειμαι μονο στον κοσμο μου . Το προβλημα ομως ειναι οτι κανεις δεν μπορει να το καταλαβει . Αν δεν μιλησω σε καποιον μια μερα, πιστευει οτι εχω κατι μαζι του . Αν μιλησω πρεπει να δωσω εξηγησεις, πρεπει να τον πεισω για τις σκεψεις και τις πραξεις μου ...Κατι το οποιο σιχαινομαι πραγματικα, αφου κανεις δεν μπορει να κρινει τον αλλον . Εχω βαρεθει να απολογουμαι για το οτι δεν ειμαι καλα ! Η ερωτηση ομως ειναι παντα η ιδια : " Γιατι δεν εισαι καλα ? "

        Ειναι ωρες που νιωθω τον χρονο , τα γεγονοτα αλλα κυριως τους ανθρωπους να με συνθλιβουν . Δεν ειναι επιλογη μου, αλλα συμβαινει και εχει ως αποτελεσμα το να ποναω ολο και περισσοτερο συνεχως . Δεν νομιζω πως ξερω γιατι ποναω , το μονο που ξερω ειναι οτι αρνουμαι να το αντιμετωπισω . Θελω, ο,τι φοβαμαι να μενει πισω μου και εγω να προχωραω. Ψεματα ! μαλλον επειδη το φοβαμαι το αφηνω πισω μου και τοτε αρχιζουν ολα.... Παλια και νεα προβληματα μπλεκονται μαζι και γινονται ενα μεγαλο κουβαρι σκεψεων και συναισθηματων , το οποιο δεν εχει ουτε μια ακρη ωστε να το ξεμπλεξω. Καθε φορα που προσπαθω να βρω μια λυση σε ενα εστω απο τα προβληματα αυτα , εχω την αισθηση οτι με σημαδευουν και πρεπει να βρω γρηγορα μεσο διαφυγης. Αλλα δεν βρισκω και αναγκαζομαι να πεθαινω για ακομα μια φορα μεσα μου χωρις πραγματικη αιτια, αλλα και καθε φορα χωρις επιστροφη . Ψευτικοι ανθρωποι χωρις πραγματικο λογο υπαρξης σε κανουν με τις πραξεις τους να υποφερεις και λιγο αργοτερα να σε μισεις και αν μπορεις να αντιληφθεις τι πραγματικα συμβαινει λιγο πιο μετα να τους μισεις . Δεν υπαρχει συγκεκριμενος λογος που θα σε κανει καποιος "κομματια" , αλλα ειτε για την πλακα του, ειτε γιατι το θεωρει αναγκαιο θα το κανει και μαλιστα χωρις τη δικη σου εγκριση . Εδω λοιπον αρχιζω και αναρωτιεμαι, αν του εχεις αφησει εσυ τα περιθωρια να σε αντιμετωπισει με τον χειροτερο αυτο τροπο. Ετσι καταληγω στο οτι δεν χρειαζεται ο αλλος τη δικη σου αφορμη για να σε διαλυσει . Αν παρολα αυτα εντελως τυχαια εβαλες και συ το χερακι σου , τοτε... το μονο σιγουρο ειναι οτι στη σκεψη οτι συνεβαλες και συ στην καταστροφη σου θα καταρρακωθεις ψυχολογικα. Τι ειναι καλυτερο λοιπον ? Η αγνοια ή η πληρης επιγνωση των προβληματων σου ? Ενας κακος ανθρωπος που σε βασανιζει ή ενας κακος εαυτος ?

Τις απαντησεις τις αφηνω σε εσας γιατι για τον καθενα ειναι μοναδικες και απεριοριστες .........

Χρύσα Προσωπεία...

Ακούμε όλοι ? Ωραία λοιπόν αρχίζω....

Κάποτε (πότε ακριβώς θα σας γελάσω), κάποιος αποφάσισε (δεν πρόκειται να τον ορίσω, ίσως θεός, ίσως σύμπαν πείτε το όπως θέλετε) να φτιάξει τον άνθρωπο... και εντάξει να τον δημιουργήσει, αλλά είχε και την φαεινή ιδέα να κάνει και έναν δεύτερο ...Τι το 'θελε ?

Από τότε που έγιναν δύο, άρχισαν και τα προβλήματα ...
Και συνεχίζουν μέχρι και τώρα...

Το ξέρετε το τραγουδάκι είμαστε δύο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς ?
Έτσι λοιπόν, όπως το πήγαμε, γίναμε περίπου έξι δισεκατομμύρια ! Και ?

Ένα έχω να πω εγώ...εδώ πάνω, κακώς ή καλώς είμαστε αλλοεθνείς, μιλάμε διαφορετικές γλώσσες αλλά, όλοι μα όλοι έχουμε μέσα μας κοινά χαρακτηριστικά παρά τις διαφορές μας. Τα αισθήματά μας αλλά και οι συμπεριφορές που αναπτύσσουμε είναι καθαρά στο χέρι μας για το πώς θα τις χειριστούμε.Έτσι, παντού υπάρχει ένας καλός και ένας κακός παρ' όλα αυτά όμως, δεν είναι ποτέ ευδιάκριτο το ποιος είναι ο καλός και ποιος όχι, αφού όλοι, χωρίς διακρίσεις φορούν τα λεγόμενα Χρυσά Προσωπεία...

ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ: Μέσα σε αυτά τα προσωπεία κρύβονται τόσο διαφορετικοί άνθρωποι, μα συνάμα και τόσο ίδιοι που έχουν τις ίδιες ανόητες φοβίες και δυστυχώς δεν μπορούν να τις αποδεχτούν, αν όχι να τις εξαλείψουν.
Τα μόνα κοινά ευδιάκριτα χαρακτηριστικά τους είναι τα παγωμένα χαμόγελα, η θλίψη και η  απελπισία τους . Δεν γνωρίζεις αν δεν θέλουν να σε πλησιάσουν για να σε γνωρίσουν και να πάψουν πια να βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση ή αν το κάνουν εσκεμμένα μόνο και μόνο για να σε "προσηλυτίσουν" στην ατονία και τα προβλήματά τους....
ΧΡΥΣΑ: Είναι χρυσά μόνο και μόνο για να σου δώσουν έστω και οπτικά αυτό που πάντα ήθελες, μια χλιδή που ποτέ δε θα κατακτήσεις . Την παραμυθία μιας ουτοπίας που σε αυτήν την εποχή έχουμε όλοι μας ανάγκη ...

Δε νομίζω πως είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να δίνει συμβουλές (στον εαυτό μου δίνω τις χειρότερες) ,απλά βγάλτε για λίγο έστω τις μάσκες σας και προσπαθήστε να έρθετε κοντά με τους άλλους . Αν όμως έχετε στο μυαλό σας να πλησιάσετε κάποιον μόνο και μόνο για να τον πληγώσετε, τότε ΚΑΘΙΣΤΕ ΣΤΑ ΑΒΓΑ ΣΑΣ !!!

Πάνω απ όλα με αγάπη !

Ζητείται Άμεσα Ήρωας.......

Και ναι.... αν δεν είσαι συντονισμένος χάνεις .

Αν δεν μπορείς να ακολουθήσεις τους άλλους σε ό,τι και αν κάνουν πάλι χάνεις .

Αν έχεις δική σου γνώμη και δε σε υποστηρίζει κανείς ,τότε πραγματικά δε μπορείς να σταθείς στα πόδια σου ,να αντιμετωπίσεις ό,τι χρειάζεται και γιατί όχι να κερδίσεις κάθε παρτίδα.

Ποια πατρίδα ? Η ζωή (δεν είναι άποψή μου μόνο) είναι ένα παιχνίδι ,αν προσπαθείς και παίζεις τότε ίσως λέω ίσως την κατακτήσεις .Αν όμως αποφασίσεις να παραιτήσαι  σε κάθε εμπόδιο που συναντάς ,σε κάθε δυσκολία τότε θα βλέπεις τις ζωές όλων των άλλων παικτών να προχωρούν ,ενώ η δική σου θα παραμένει στάσιμη ,χωρίς μέλλον ,χωρίς ενδιαφέρον ,χωρίς προορισμό...

Και το ερώτημα είναι το εξής :

Πώς μπορείς να παίζεις το παιχνιδάκι σου, ξέροντας ότι πρέπει να υποκύψεις στα θέλω και στα πρέπει που όλοι οι άλλοι έχουν ορίσει για να ακολουθείς εσύ ? Όταν ξέρεις πως αν αναπτύξεις τις δικές σου ιδέες θα κριθείς ? Ναι λοιπόν θα κριθείς και ειλικρινά δεν θα το αντέξεις ... Γιατί ?

Γιατί ο πόνος που θα νιώσεις γνωρίζοντας ότι σε μια τέτοια κοινωνία δεν μπορείς να είσαι ο εαυτός σου είναι αβάσταχτος...

Ώρες πολλές ,πάρα πολλές με κλάμα ,με γέλιο ,με ανησυχίες ,με κάθε είδους συναίσθημα ,κλεισμένη στο δωμάτιό μου χωρίς φως , μόνο με την παρέα ενός μικρού κεριού ,αγωνίζοντας να βρω μια άκρη ...

Ίσως η εφηβεία , οι φόβοι που αναπτύσσονται αυτή την περίοδο ... Εκείνο το αίσθημα της αγωνίας , η απελπισία που νιώθεις όταν ξέρεις πως ίσως κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει(πίκρα) .

Πάντως ακόμα δεν έχω βγάλει άκρη .... Και ίσως δεν βγάλω ποτέ.. Ποίος ξέρει...?

Και όμως πρέπει να είσαι ένας μικρός αγωνιστής , ο οποίος πρέπει να παλέψει ώστε να βρει τα απαραίτητα εφόδια ,να τα κατακτήσει , να ξεπεράσει κάθε είδους δυσκολία και στο τέλος να βγει αγωνιστής απ' όλη αυτή την διαδρομή...

Και αν είναι ακόμα πιο δυνατός ,τότε θα πρέπει να εκφράσει τις ιδέες του και τα θέλω του παρασέρνοντας μαζί του ανθρώπους που δεν έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν αυτό.....

Ποιος όμως έχει το κουράγιο και τη δύναμη να προχωρήσει και να τα καταφέρει ? 

Κάποιος μάλλον superhero ή κατά την άποψή μου κάποιος που θα ονομαστεί επαναστάτης ......

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ : Μία λέξη τόσο σημαντική αλλά και τόσο δύσκολη ώστε να την εκφράσεις.....

Hero