Εχω βαρεθει να σκεφτομαι καθημερινα . Εχω βαρεθει να ειμαι εκει για τους αλλους και οταν τους χρειαζομαι να μην  αισθανομαι οτι ειναι εκει για εμενα . Δεν μπορω αλλο. Νιωθω πως κανεις δεν ειναι ποτε ευχαριστημενος με αυτα που εγω δινω . Και το θεμα ειναι οτι προσπαθω -οχι παντα αλλα τουλαχιστον προσπαθω- . Ειναι μερες που θελω να βαλω τα κλαμματα, αλλες που θελω να χτυπησω καποιον ή να του φωναξω, υπαρχουν ομως και μερες που απλως θελω να καθομαι ησυχη και να μην μιλαω σε κανεναν , να ειμαι μονο στον κοσμο μου . Το προβλημα ομως ειναι οτι κανεις δεν μπορει να το καταλαβει . Αν δεν μιλησω σε καποιον μια μερα, πιστευει οτι εχω κατι μαζι του . Αν μιλησω πρεπει να δωσω εξηγησεις, πρεπει να τον πεισω για τις σκεψεις και τις πραξεις μου ...Κατι το οποιο σιχαινομαι πραγματικα, αφου κανεις δεν μπορει να κρινει τον αλλον . Εχω βαρεθει να απολογουμαι για το οτι δεν ειμαι καλα ! Η ερωτηση ομως ειναι παντα η ιδια : " Γιατι δεν εισαι καλα ? "

        Ειναι ωρες που νιωθω τον χρονο , τα γεγονοτα αλλα κυριως τους ανθρωπους να με συνθλιβουν . Δεν ειναι επιλογη μου, αλλα συμβαινει και εχει ως αποτελεσμα το να ποναω ολο και περισσοτερο συνεχως . Δεν νομιζω πως ξερω γιατι ποναω , το μονο που ξερω ειναι οτι αρνουμαι να το αντιμετωπισω . Θελω, ο,τι φοβαμαι να μενει πισω μου και εγω να προχωραω. Ψεματα ! μαλλον επειδη το φοβαμαι το αφηνω πισω μου και τοτε αρχιζουν ολα.... Παλια και νεα προβληματα μπλεκονται μαζι και γινονται ενα μεγαλο κουβαρι σκεψεων και συναισθηματων , το οποιο δεν εχει ουτε μια ακρη ωστε να το ξεμπλεξω. Καθε φορα που προσπαθω να βρω μια λυση σε ενα εστω απο τα προβληματα αυτα , εχω την αισθηση οτι με σημαδευουν και πρεπει να βρω γρηγορα μεσο διαφυγης. Αλλα δεν βρισκω και αναγκαζομαι να πεθαινω για ακομα μια φορα μεσα μου χωρις πραγματικη αιτια, αλλα και καθε φορα χωρις επιστροφη . Ψευτικοι ανθρωποι χωρις πραγματικο λογο υπαρξης σε κανουν με τις πραξεις τους να υποφερεις και λιγο αργοτερα να σε μισεις και αν μπορεις να αντιληφθεις τι πραγματικα συμβαινει λιγο πιο μετα να τους μισεις . Δεν υπαρχει συγκεκριμενος λογος που θα σε κανει καποιος "κομματια" , αλλα ειτε για την πλακα του, ειτε γιατι το θεωρει αναγκαιο θα το κανει και μαλιστα χωρις τη δικη σου εγκριση . Εδω λοιπον αρχιζω και αναρωτιεμαι, αν του εχεις αφησει εσυ τα περιθωρια να σε αντιμετωπισει με τον χειροτερο αυτο τροπο. Ετσι καταληγω στο οτι δεν χρειαζεται ο αλλος τη δικη σου αφορμη για να σε διαλυσει . Αν παρολα αυτα εντελως τυχαια εβαλες και συ το χερακι σου , τοτε... το μονο σιγουρο ειναι οτι στη σκεψη οτι συνεβαλες και συ στην καταστροφη σου θα καταρρακωθεις ψυχολογικα. Τι ειναι καλυτερο λοιπον ? Η αγνοια ή η πληρης επιγνωση των προβληματων σου ? Ενας κακος ανθρωπος που σε βασανιζει ή ενας κακος εαυτος ?

Τις απαντησεις τις αφηνω σε εσας γιατι για τον καθενα ειναι μοναδικες και απεριοριστες .........